Ton Reijnaerts
LUIK – Stefano Mazzonis di Pralafera, sinds 2007 algemeen en artistiek directeur van de Opéra Royal de Wallonië, is maandag 8 februari op 72-jarige leeftijd plotsklaps overleden. Stefano Mazzonis di Pralafera kondigde recentelijk aan dat hij per 1 augustus 2022 met pensioen wilde gaan.
Het vroegtijdig overlijden van Stefano Mazzonis di Pralafera is een forse dreun voor de opera, de stad Luik, de Euregio alsook de mondiale culturele sector. De charismatische Italiaan, van Turijns adellijke komaf, stuwde de Luikse opera met grootste producties met grote internationale namen naar een van de succesvolste periodes in de 200-jarige geschiedenis. De fantastische gerenoveerde zaal in de koninklijke opera was, tot het laatste optreden van Anna Netrebko voor de coronapandemie, met 1044 zitplaatsen was vrijwel elke avond uitverkocht. Bijna 100.000 toeschouwers per jaar, waarvan bijna dertig procent jonge mensen.
De reden: voor de heropening van de prachtige zaal van de koninklijke Opéra de Liège in 2012 riep Stefano Mazzonis de filmmaker Jaco Van Dormael op om ‘Stradella’ te regisseren, een jeugdig werk van de geboren César Franck. Het zwembad op het podium, waar de zangers langzaam van de ene act in de andere verdronken zorgde voor een toestroom van jeugdig publiek in de opera die ook daarna voortduurde. Een kwart van het publiek komt uit Duitsland en Nederland, voorop Limburg.
Toen hij in 2007 na een internationale wedstrijd als opvolger van Louis Grinda tot algemeen en artistiek directeur van de Opéra Royal de Wallonië in Luik werd benoemd had Stefano Mazzonis Di Pralafera in Italie al een grote reputatie opgebouwd. Zo wekte hij daar Teatro Communale in Bologna tot nieuw leven. De in Rome geboren Italiaan liet Bologna in volle glorie achter, volle zalen, enthousiasme van alle toehoorders, oud en nieuw. In Luik trok hij de lijn naadloos door.
Stefano Mazzonis figure remarquabele was dan ook als vakman pur sang. Hij hield van uitdagingen en wist dat de Opéra Royal de Wallonië de grootste culturele instelling in de Franse Gemeenschap van België is, met een budget van 19 miljoen euro en bijna 200 mensen in dienst. Hij wist ook dat Luik, omringd door Vlaanderen, Holland en Duitsland, het laatste Latijnse bastion naar het noorden is, en dat er een grote gemeenschap van Italiaanse oorsprong in de Euregio leeft.
In Luik voerde na zijn komst het Italiaanse repertoire de boventoon met grootse Italiaanse opera’s van Verdi, Puccini, Rossini, Donizetti. Dat alles in grote decors en klassieke kostuums. Wagner liet de artistiek directeur, die in veel producties in een kleine rol zelf op het podium stond, graag over aan de Duitsers. De hedendaagse opera-uitvoeringen aan de Munt in Brussel. De fijne musicoloog spoorde ook vaak vergeten opera’s en verwaarloosde partituren op. De opera’s die de Intendant zelf regisseerde werden een succes in Luik en vaak overgenomen door operahuizen in de hele wereld. Voorbeelden zijn ‘Jerusalem’ van Verdi. La Gazette, van Rossini of Guillaume Tell van de Luikse componist André-Modeste Grétry. Stefano Mazzonis di Pralafera laat het mooiste en kwalitatief beste operahuis in de Euregio na. Zijn opvolger of opvolgster stapt in zeer grote voetstappen.